Ciągła rywalizacja między kochankami nie zawsze prowadzi do rozpadu związku. Wręcz przeciwnie, może czasem nawet wzbudzić wzajemne zainteresowanie ludzi, sprawić, że będą dążyć do tego, co najlepsze i stale się doskonalić. Kiedy jednak rywalizacja przeradza się w „wyścig zbrojeń”, kiedy wszyscy starają się zarobić jak najwięcej, szybciej wspinać się po szczeblach kariery itp., a nawet w swoistą wojnę rodzinną, warto jak najszybciej podjąć działania, aby zachować związek.
Dobra konkurencja czyni ludzi lepszymi. Widząc sukces męża, żona czasami zaczyna dwa razy próbować. W ten sam sposób mąż, dowiedziawszy się, że jego ukochana została podniesiona na pensję, czasami sam stara się osiągnąć podwyżkę. Kochankowie-rywale w takich przypadkach z reguły odnoszą sukcesy, są sprytni i oczytani. Monitorują swój wygląd, starając się do siebie dopasować. Ciągła rywalizacja nie pozwala przeminąć uczuć i pomaga mężczyźnie i kobiecie żyć razem przez wiele lat, nie męcząc się sobą. W takim związku mąż i żona na zmianę wygrywają, dzięki czemu zachowują wysoką samoocenę i szacunek dla siebie. Do takiego związku powinni dążyć ci, którzy widzą w swojej bratniej duszy nie tylko ukochaną osobę, ale rywala.
Niestety, często związek w takich parach jest budowany według innego schematu. Swoimi osiągnięciami kochankowie czasami próbują się poniżać, aby udowodnić partnerowi, że jest gorszy we wszystkim, co oznacza, że musi być posłuszny. Każda własna porażka w takich sytuacjach odbierana jest jako tragedia, a ciągłe pragnienie samodoskonalenia tłumaczy się jedynie obawą przed przegraną i podaniem nowego powodu do ośmieszenia. Możesz spróbować naprawić taki związek, ucząc się łatwiej odnosić się do zwycięstw parteru i swoich porażek, jednak oboje kochankowie muszą zmienić nastawienie, w przeciwnym razie sytuacja się nie poprawi. Inną opcją jest zwracanie uwagi nie na podobieństwa, ale na różnice. Na przykład, jeśli mąż stale wygrywa w jednej dziedzinie, żona powinna zrobić coś nowego, coś, w czym przewyższy partnera.
Istnieje inny rodzaj rywalizacji, który nie opiera się na postępie, ale raczej na regresji. W takich parach mężczyzna i kobieta nieustannie kłócą się o to, kto więcej inwestuje w budżet rodzinny, kto bardziej się męczy, kto częściej ma do czynienia z nieprzyjemnymi obowiązkami domowymi itp. Afery nieustannie powstają na gruncie tak dziwnej rywalizacji: mąż odmawia wynoszenia śmieci, zapewniając, że bardziej męczy się w pracy, a żona kłóci się z nim iw zemście przestaje zmywać naczynia. Wzajemne wyrzuty nasilają się dopiero wraz z pojawieniem się dziecka: wszyscy są pewni, że poświęca dziecku więcej czasu, że bardziej go kocha i bardziej poprawnie wychowuje. Rozpoczynają się „konkursy”, w wyniku których cierpi również dziecko, ponieważ rodzice poświęcają więcej czasu na rywalizację i spory niż na opiekę nad dzieckiem. Należy pamiętać, że w takich sytuacjach często za wyrzutami kryje się strach przed bezbronnością, chęć bycia potrzebnym. Mówiąc żonie, że spędza zbyt mało czasu z rodziną i nie zwraca uwagi na dziecko, mąż czasami chce powiedzieć, że tęskni i marzy o silnej, przyjaznej rodzinie. Naucz się mówić takie rzeczy bezpośrednio i rozumiej podpowiedzi innych ludzi, a nie będzie powodu do rywalizacji.
