W najogólniejszym sensie kongruencja odnosi się do spójności różnych elementów lub wystąpień czegoś ze sobą. Termin ten ma szczególne znaczenie w psychologii.
Instrukcje
Krok 1
W psychologii zwyczajowo nazywa się integralność, adekwatność osobowości, wewnętrzną harmonię i brak konfliktów przez kongruencję. Oznacza to, że jest to stan osoby, w którym jego zewnętrzne przejawy odpowiadają jego stanowi wewnętrznemu. Najprostszym przykładem zgodności jest to, że dana osoba dobrze się bawi i szczerze się śmieje. Jako przykład niezgodnych zachowań brane są pod uwagę oszustwa, pochlebstwa lub sytuacje, w których osoba świadomie lub nieświadomie (jako obrona psychologiczna) ukrywa swoje prawdziwe uczucia (na przykład śmieje się, gdy jest smutna).
Krok 2
Termin „kongruencja” został pierwotnie wprowadzony do psychologii przez Karla Rogersa. W jego teorii obrazu siebie, używając tego słowa, wyznaczono kilka pojęć: po pierwsze, zgodność „ja”, „ja idealnego” i doświadczenia w życiu jednostki, a po drugie, stan psychoterapeuty, w które jego osobiste doświadczenia, emocje, postawy i inne składniki wewnętrznego doświadczenia są odpowiednio realizowane, przeżywane i wyrażane podczas pracy z klientem. Te. w jego teorii kongruencja jest używana do opisania zdolności osoby do akceptowania bez osądu, bycia świadomym swoich prawdziwych uczuć, doświadczeń i problemów, a także do adekwatnego wyrażania ich w słowach i czynach.
Krok 3
Rozważane są zatem trzy ogniwa w łańcuchu: doświadczenie – świadomość – ekspresja. Niekonsekwencja może objawiać się nie tylko wtedy, gdy człowiek świadomie ukrywa swoje uczucia, ale także wtedy, gdy nie jest nawet dostatecznie ich świadomy. Można rozważyć sytuację, w której osoba nudziła się na przyjęciu, ale mimo to dziękuje gospodarzom za przyjemną rozrywkę. Tu rozchodzą się słowa i uczucia. Można również rozważyć sytuację, w której osoba w kłótni z kimś odczuwa złość, która wyraża się w jego autonomicznych reakcjach, ale jednocześnie sam ma pewność, że absolutnie spokojnie wysuwa logiczne argumenty. To tutaj rozchodzą się doznania i ich świadomość.
Krok 4
W psychologii społecznej kongruencja jest rozumiana jako osiągnięcie zgodności ocen wystawionych przez jedną osobę pewnemu obiektowi i innej osobie, która ocenia ten obiekt w podobny sposób. Łatwiej jest rozważyć tę sytuację na przykładzie: osoba jest zadowolona z jakiejś znajomości, uważa ją za mądrego i dobrego, ale jednocześnie ta znajomość nagle zaczyna chwalić coś, co jest postrzegane jako negatywne w umyśle danej osoby, na przykład, działalność jakiegoś polityka lub nowe prawo. Człowiek jest przyzwyczajony do pozytywnego postrzegania przyjaciela i jego osądów, ale w pewnym momencie pozycje się rozchodzą. W tym przypadku osoba staje przed wyborem: przyznać, że znajomy nie jest tak mądry i dobry, ponownie rozważyć swoje stanowisko, ponieważ to znajomy ma rację, lub zdać sobie sprawę, że znajomy jest w czymś nie tak, i pozycja samej osoby nie jest tak poprawna … Ostatnia opcja to właśnie kongruencja - najlepszy sposób na przywrócenie harmonii w ocenach.
Krok 5
Ta zasada może również działać w drugą stronę: jeśli osoba, która jest dla ciebie nieprzyjemna, nagle zacznie chwalić to, co lubisz (na przykład praca artysty lub pisarza), nie będzie już postrzegana tak negatywnie, jak wcześniej. Przykłady te opisali w teorii kongruencji amerykańscy psychologowie Osgood i Tannenbaum. Ich teoria zakładała, że w celu przezwyciężenia dysonansu poznawczego, który pojawia się w takich sytuacjach, człowiek będzie dążył do jednoczesnej zmiany swojego stosunku do dwóch sprzecznych źródeł informacji.
