Niektóre złe nawyki dzieci poważnie przerażają rodziców. Doskonale rozumieją, że obgryzanie paznokci czy dłubanie w nosie irytuje nie tylko ich, ale także powoduje odrzucenie ze strony innych.
Podczas gdy maluszek, jeszcze bardzo maleńki, z czułością przyglądamy się, jak ssie palec lub bada zawartość nosa. Ale te same działania u 3-letniego dziecka wywołują negatywne nastawienie i są postrzegane jako zły nawyk. Dla dziecka nie jest to zły nawyk, ale reakcja na pewne wydarzenie.
Uspokój się
Niepokój, napięcie, strach mogą prowadzić do zrozumiałego i mechanicznego działania dziecka. Na przykład boi się owadów, ale strach przed nimi nie jest tak wielki, by zwracać się do rodziców. Potem zaczyna obgryzać palec lub ssać brzeg ubrania. Nieświadomie powtarzający się ruch wyzwala reakcję samopocieszenia. Zbesztanie dziecka w takiej sytuacji jest absolutnie bezużyteczne, a nawet szkodliwe. Może tylko zwiększyć napięcie. Konieczne jest zbadanie, co dokładnie martwi dziecko i wyeliminowanie przyczyny. W tym samym czasie pieszcz, przytul, potrząśnij w ramionach. Jeśli nie możesz samodzielnie poradzić sobie ze strachem, powinieneś skontaktować się z psychologiem dziecięcym.
Wpływaj na rodziców
Dzieci są bardzo chłonne i spostrzegawcze. Łatwo zauważają, że niektóre z jego działań sprawiają, że mama reaguje. Dziecko ma uniwersalną metodę odpłaty swoim rodzicom. Ukarałeś dziecko publicznie - bądź przygotowany, że odpowie ci w naturze. To postawi Cię w niewygodnej pozycji, sprawi, że poczujesz się bezradny. Wszystko to dzieje się spontanicznie, bez podstępnego planu, tylko na poziomie podświadomości i naśladowania rodziców. Jednak nie tylko niechęć do publicznej kary może spowodować zły nawyk. Być może twoje dziecko jest na ciebie zły, ale nie wie, jak właściwie wyrazić swoje uczucia.
Po kolejnym pokazie złych nawyków zabierz dziecko do domu i porozmawiaj. Od 4 roku życia dzieci potrafią ocenić swoje doświadczenia. Pomóż mu, wymieniając emocje, które odczuwa. Niech dziecko wie, że go słuchasz i rozumiesz jego stan.
Ukarać siebie
Obgryzanie zadziorów, wydrapywanie ran – to wszystko elementy samozniszczenia. Dziecko może się złościć na siebie, gdy coś nie wyjdzie, a jednocześnie się w ten sposób uspokoić. Zadaj sobie pytanie, czy mocno na niego naciskasz. Na przykład zapamiętywanie poezji lub liczenie do dziesięciu. Czy ma wystarczająco dużo powodów do radości. Czy można spędzić czas z ulubionymi zabawkami. A może rodzina ma napięte relacje i dziecko, na poziomie podświadomości, czuje się winne z powodu siebie. Następnie poświęć dziecku więcej czasu, chodź, baw się.
Zły nawyk to tylko sposób na radzenie sobie z trudnościami. Zniknie, gdy tylko znikną przyczyny.
