Zapewne wielu zna sytuację, w której po odmowie zakupu czegoś lub jakby od zera dziecko nagle wpada w najbrudniejszą kałużę w sklepie i zaczyna rozdzierać serce. Gromadzi się tam tłum babć, lamentujących: „Co za okrutna matka, nie kupiła cukierka dla dziecka, ay-ay-ay!” Wielu rodziców czuje w takich momentach wstyd i poczucie winy i raczej kupuje to, czego chce dla swojego dziecka, gdyby tylko się zamknął. Ktoś po prostu chwyta dziecko w ramiona i odchodzi, zapominając o wszystkich przypadkach. I ktoś zaczyna publicznie besztać dziecko. Jak się zachować w takich przypadkach?
Napady złości dziecka to szybki sposób na uzyskanie tego, czego chcesz. Zaczynają się w wieku około 1,5 roku i mogą trwać do wieku dojrzewania. Dzieci czują się bardzo dobrze ze swoimi rodzicami i wywierają presję na najbardziej bolesne punkty, na przykład wstyd.
Pragnienia małych dzieci są spontaniczne: widzę - chcę. Ze względu na mały zasób słownictwa, a także na to, że matka przez długi czas sama odgadła pragnienia dziecka (płacze, co oznacza, że chce jeść lub pielucha jest mokra), 2-3-letnia stare dziecko może wpaść w złość tylko dlatego, że matka nie odgadła jego pragnienia. A pragnienia mogą być czasami bardzo interesujące. Na przykład matka włożyła masło do koszyka, a dziecko wpadło w złość. Okazało się, że sam chciał to zrobić. Ale moja matka nie zgadła.
Od 1, 5 roku życia należy uczyć dziecko wyrażania swoich życzeń słowami: „Nie mogę odgadnąć, czego chcesz, powiedz mi słowami, proszę”. Jeśli dziecko nadal nie umie mówić, może wskazać na przykład sok lub ciasteczka na stole.
Przed pójściem do sklepu musisz przekazać dziecku swój plan, przygotować go, na przykład: „Teraz pójdziemy z tobą do sklepu. Tam kupimy mleko, pieczywo, masło, a potem możesz wybrać dla siebie dowolne 2 soki. Ale dzisiaj nie kupimy słodyczy i zabawek.” Dzięki takiemu przygotowaniu najprawdopodobniej dziecko nie będzie już zaglądać na wszystkie półki, bo idziemy po sok!
Jeśli histeria nadal się zdarza, musisz zejść do poziomu dziecka, przykucnąć i odzwierciedlić go, opisać jego uczucia: „Widzę, że jesteś bardzo zdenerwowany i obrażony, że nie kupiłem ci cukierków, ale mogę teraz nie. Jak tylko będziesz gotowy, przyjdź do mnie, będę cię żałować”. Czasami uspokojenie dziecka może zająć trochę czasu. Pozwól mu płakać lub złościć się, nie zagłuszaj jego uczuć.
Kiedy opisujemy uczucia i doświadczenia, których aktualnie doświadcza dziecko, dajemy mu znać, że je rozumiemy. A to jest bardzo ważne nawet dla maluchów. A kiedy to widzą, dość szybko się uspokajają.
