Cudowne dzieci to ludzie, których talent ujawnił się we wczesnym dzieciństwie. Zadziwiają innych swoimi osiągnięciami, a następnie albo osiągają światowe powołanie, albo „wymierają” w zapomnieniu. Niewłaściwe wychowanie prowadzi do tego, że genialne dziecko od urodzenia nie znajduje swojej niszy i albo staje się „normalne”, albo poważnie choruje. Tylko nielicznym udaje się zapalić gwiazdę swojego przeznaczenia i na zawsze pozostać na niebie ludzkiej chwały.
Opinia naukowa
Wielu naukowców uważa, że geekowie zawdzięczają swoje wczesne uzdolnienia wysokim poziomom hormonów w przysadce mózgowej. Hormony te wpływają na rozwój niektórych obszarów mózgu i przyczyniają się do wczesnego dojrzewania intelektualnego. Biofizycy uważają, że winne są fale geomagnetyczne, które wpływają na płód w czasie ciąży. Jeśli ciąża wystąpi w okresie określonego stosunku fal magnetycznych, może to prowadzić do narodzin cudownego dziecka.
Należy odróżnić geniusz od „efektu cudownego”. To, co najbardziej uderza w cudach, to nie poziom ich umysłu, ale stopień rozwoju w zależności od wieku. Rodzice i inni podziwiają zdolności dziecka, demonstrują jego pracę i są zaskoczeni, że w tak młodym wieku ich dziecko robi takie postępy. Tymczasem efekty pracy mogą nie być tak genialne. Czytaj wiersze młodych talentów i zastanów się: czy są tak dobre, jeśli na chwilę zapomnisz, że zostały napisane przez dzieci?
Stawanie się cudownym dzieckiem
Geekowie wyprzedzają swoich rówieśników. Odnoszą sukcesy w dziedzinach, w których doświadczenie życiowe nie jest potrzebne: poezja, matematyka, muzyka, fizyka. Dzieci bardzo szybko wyprzedzają rówieśników i „skacząc” z klasy na klasę, znajdują się wśród licealistów. Zaabsorbowane sobą i własnym talentem cudowne dzieci nie zwracają uwagi na swój status społeczny i zamieniają się w pariasów, samotnych i nieszczęśliwych ludzi z brakiem komunikacji.
O geekach słyszymy, gdy są u szczytu swojej sławy, czyli w dzieciństwie. Podziwiamy genialne dzieci, inni mają wspaniałą przyszłość, a potem zapominamy o nich na lata. I zaledwie 20 lat później pamiętamy, że kiedyś były takie dzieci jak Nika Turbina, Pavlik Potekhin, Ira Efimtseva. Zaczynamy dociekać i z przerażeniem dowiadujemy się, że najbardziej odnoszący sukcesy geekowie po prostu popadli w zapomnienie i próbowali przystosować się do życia, a ci, którym nie udało się przystosować, popełnili samobójstwo lub trafili do zakładu dla obłąkanych.
Zadanie od Boga czy przekleństwo?
Zarówno rodzice, nauczyciele, jak i samo cudowne dziecko postrzegają niezwykłe zdolności jako rodzaj daru przeznaczonego do rozwiązania pewnego (choć wciąż niejasnego) problemu. Ponieważ nie ustalono konkretnego zadania, nie trzeba go jeszcze wykonywać, ale trzeba dobrze się uczyć, rozwijać i przygotowywać na przyszłe osiągnięcia. Lata mijają, cudowne dziecko dorasta, a zadanie nie jest dla niego postawione. Dorastając, cudowne dziecko zamienia się ze wspaniałego dziecka w zwykłą osobę, przyzwyczajoną do szczególnej postawy. Nikt nie chce zawracać sobie głowy dorosłym, a on jako pechowy aktor musi po prostu „opuścić scenę” i odejść albo w normalne życie, albo w zapomnienie.
