Często można usłyszeć od rodziców, że ich dziecko niczego się nie boi i nawet nie rozumie, że nie można dotknąć włączonego żelazka lub gorącego garnka, podejść do nieznanego psa czy wybiec na drogę. Dorosłym wydaje się, że dziecku brakuje instynktu samozachowawczego. Ale tak nie jest, po prostu dziecko ma zbyt duże zainteresowanie uczeniem się wszystkiego nowego i ma niewielkie doświadczenie, aby zrozumieć niebezpieczeństwo.
U dziecka instynkt samozachowawczy nie pojawia się w pewnym wieku, jest od urodzenia. W pierwszych miesiącach życia jest nastawiony na przeżycie, czyli maluch na pewno da Ci znać płaczem, że chce jeść, pić, jest mu niewygodnie itp. Ale gdy tylko dzieci zaczną czołgać się i chodzić, od razu interesują się gniazdkami, drutami, parapetami. I nie ma w tym nic dziwnego - dziecko jeszcze nie rozumie, że jest niebezpieczne i tylko rodzice mogą go chronić przed strasznymi przedmiotami.
Dzieci pierwszego roku życia mają ubogi zmysł ciała, oparty na doznaniach dotykowych i orientacji w przestrzeni, uczą się świata. Tylko w ten sposób mogą zdobywać doświadczenie. Z biegiem czasu, jeśli rodzice nie ograniczają dziecka we wszystkim, ale prawidłowo kontrolują, on sam zacznie wyczuwać granice i rozumieć, co jest bezpieczne, a co może być szkodliwe dla zdrowia.
Dorośli przede wszystkim nie powinni ograniczać potrzeby ruchu dziecka. Zabezpieczanie go przed światem kojcem, wózkiem (jeśli dziecko już samo chodzi) czy chodzikiem może tylko pogorszyć sytuację. W przyszłości dzieci próbują biegać jeszcze szybciej i dotykać niebezpiecznych przedmiotów, brać je do buzi itp. Ich głównym zadaniem jest jak najszybsze zrobienie czegoś zabronionego, zanim rodzice zdążą to zobaczyć.
Aby dziecko prawidłowo rozwijało instynkt samozachowawczy, rodzice muszą w niego wierzyć. Potrzeba dużo cierpliwości, aby poprawnie przemyśleć, znieść i nie próbować od razu odejść, ale kontrolować sytuację. Ważne jest, aby nie dopuścić do momentu, w którym dziecko zrobi sobie krzywdę, ale także nie zakazywać wszystkiego na ślepo.
Dziecko potrzebuje własnego doświadczenia w różnych przypadkach, ale są sytuacje niebezpieczne, z którymi lepiej nie eksperymentować. Zadaniem rodziców jest wytłumaczenie dziecku, jak się zachowywać, gdy zbliży się nieznajomy dorosły, podbiegnie pies nieznajomego (i ogólnie jak zachowywać się wobec nieznanych zwierząt). Powiedz także, dlaczego nie możesz bawić się w pobliżu pieca, jak obchodzić się z urządzeniami elektrycznymi. Oczywiście będziesz musiał o tym mówić wiele razy, ale najważniejszy jest wynik i bezpieczeństwo dzieci. Sytuacje można nie tylko opowiedzieć, ale także zagrać, dziecko szybko zapamiętuje i zachowuje się poprawnie w niebezpiecznej sytuacji.
