Wychowanie rodzinne jest najważniejszym procesem oddziaływania rodziców na osobowości ich dzieci w celu ukształtowania w nich pewnych cech.
Można rozważyć kolejno cztery style rodzicielskie:
- Autorytatywny.
- Dozwalający.
- Opiekun.
- Autorytatywny.
Rozważmy pozornie zwyczajną rodzinę: ojciec jest opiekuńczy i uważny, pozwala dziecku na wszystko, czego chce. Matka ma taki sam charakter, opiekuje się również dzieckiem, robi dla niego absolutnie wszystko. Do tego wszystkiego w tej rodzinie słowo zawsze pozostaje przy matce, ona jest głową rodziny. Dziecko w tej rodzinie nie było samodzielne, robiło to, co chciał. To dziecko nie zostało nauczone kontrolowania swojego zachowania i siebie. W rodzinie, która wychowywała dziecko wyłącznie w permisywnym i opiekuńczym stylu wychowania, dorastałby on nie tylko samolubny i wiecznie niezadowolony z kogoś, ale także bezradny i niepewny. Ale nagle rodzina się rozpada i przychodzi do niej nowy ojciec. Rodzina zmienia się dramatycznie.
Matka nie ma już takiego słowa w rodzinie jak dawniej, nie jest już głową rodziny.
Głową rodziny jest nowy ojciec, który przyszedł do rodziny z własnym stylem wychowania – autorytarnym. Jest twardy, kontroluje działania i czyny dziecka. Dziecko zostaje natychmiast pozbawione troski, miłości i czułości.
Z czasem dziecko nauczyło się robić wszystko samemu, stało się posłuszne i niezależne, ale nie tylko matka, ale i nowy ojciec nie stali się dla niego autorytetem przez cały ten czas wychowania. Przechodząc od wolności do trudnego wychowania, dziecko tylko się bało, rodzice tylko go pogorszyli.
Tak, być może dziecko wyrośnie na posłuszne i wykonawcze, ale będzie się bać od dzieciństwa, a w wieku dorosłym wpłynie to na jego charakter.
Tak więc, aby dziecko dorastało nie zastraszone, życzliwe, posłuszne, nie należy używać tylko jednego stylu wychowania, trzeba każdemu zabrać coś dobrego dla dziecka: oddawać się umiarowi, z umiarem karać i oczywiście, bądź autorytetem przede wszystkim dla swojego dziecka, aby miało na kim w przyszłości patrzeć.
