Psychologowie od dawna odkryli, że kolejność urodzeń i całkowita liczba dzieci w rodzinie mają wpływ na ich charakter. Wychowywanie jedynego dziecka ma swoje własne cechy.
Czego jedynak uczy się z relacji rodzinnych
Jednym z głównych błędów wychowywania jedynego dziecka w rodzinie jest chęć otaczania go nadmierną opieką i chronienia go przed wszelkimi problemami. Mimo początkowo dobrych intencji sytuacja ta ma szereg tragicznych konsekwencji. Ale dziecko to przyszły dorosły, który będzie musiał samodzielnie istnieć w tym świecie.
Niewystarczający stopień opieki prowadzi do powstania wyuczonej bezradności u dziecka, gdy poddaje się przed najmniejszą trudnością. Wtedy rodzice chętnie przychodzą na ratunek, nie pozostawiając dziecku możliwości samodzielnego zastanowienia się nad sytuacją.
Po dojrzeniu taka osoba pasożytuje na silniejszych i bardziej niezależnych osobowościach. Przenosi na nich całą odpowiedzialność za własne życie, bo nie umie istnieć w inny sposób. Często tacy ludzie są kapryśni i wymagający, ponieważ są przyzwyczajeni do swojej uprzywilejowanej pozycji w rodzinie.
Samotne dzieci często stają się sprawnymi manipulatorami, wykorzystując swoją pozycję.
Czasami w okresie dojrzewania dzieci te zaczynają protestować przeciwko nieodpowiedniej opiece, co radykalnie zmienia sytuację. To stymuluje rozwój płatów czołowych, które odpowiadają za umiejętności planowania i prognozowania. W takim przypadku dziecko ma wszelkie szanse na wejście w dorosłość jako osoba przystosowana do samodzielnego życia.
Cechy adaptacji społecznej
Strach o jedyne dziecko może prowadzić do izolacji społecznej. Rodzice woleliby zostawić dziecko w zasięgu ręki, niż wysłać je z rówieśnikami. Dla niepewnych dzieci jest to szczególnie fatalny błąd, który może sprawić, że staną się wyrzutkami w społeczności dziecięcej.
Nie zdobywając na czas umiejętności komunikowania się z innymi dziećmi, takie dziecko w przyszłości samo zaczyna unikać interakcji. W wieku dorosłym słaba socjalizacja powoduje poważne problemy. Współczesny świat wymaga komunikacji i znajomości psychologii człowieka, podczas gdy ofiara izolacji społecznej tego nie posiada i często boi się próbować.
Oczekiwania rodziców wobec jednego dziecka są często zawyżone. Zachęcają go do bycia najlepszym we wszystkim. Po takiej osobie całe jego życie będzie nieadekwatne do odczucia porażki, poczucia winy za niespełnienie oczekiwań.
Przebywanie głównie w kręgu dorosłych stymuluje wczesny rozwój mowy, słownictwo jest często pełne pojęć trudnych po latach. Fakt ten w zasadzie wpływa na rozwój umysłowy. Często te dzieci mają wiele kreatywnych hobby, aw wieku dorosłym wybierają kreatywny zawód.
