Sieroty, które są w pełni wspierane przez państwo, opuszczając sierociniec, okazują się słabo przystosowane do życia w społeczeństwie. Niezależność okazuje się dla nich zbyt trudna, dlatego niestety odsetek sierot, którym udało się z powodzeniem przystosować do społeczeństwa, jest tak niski.
Instrukcje
Krok 1
Aby przejście z życia w internacie do samodzielnego życia dla sierot stało się jak najbardziej płynne i bezbolesne, potrzebny jest przemyślany program adaptacji po internacie i resocjalizacji absolwentów internatów, który obejmuje m.in. kształtowanie podstawowych umiejętności życia codziennego, adaptacja zawodowa i społeczna młodzieży, sierot.
Krok 2
Niestety przypadki, kiedy wychowanek sierocińca nie może sobie nawet zrobić herbaty, to nie przesada, a smutna rzeczywistość. Życie w sierocińcu jest dość wygodne na co dzień: podopieczni otrzymują gotowe jedzenie i nie mają pojęcia, jak to jedzenie trafia do nich na stole. Używają ubrań i artykułów gospodarstwa domowego, ale nie mają umiejętności drobnego naprawiania ubrań, prania, sprzątania lokalu – w końcu personel Domu Dziecka robi to wszystko za nich i za nich.
Krok 3
Program wychowania i edukacji dzieci w domu dziecka musi koniecznie obejmować systematyczne zajęcia z kształtowania podstawowych umiejętności życia codziennego. Dzieci wychowane w internacie powinny, podobnie jak dzieci dorastające w rodzinie, mieć pomysł na gotowanie podstawowych posiłków, porządkowanie w pokoju, w którym mieszkają, drobne naprawy ubrań itp. Im bardziej systematyczne jest to doświadczenie, tym mocniej dzieci nauczą się umiejętności samoopieki, których potrzebują w życiu.
Krok 4
Sieroty wychowane w sierocińcach mają szczególny „związek” z pieniędzmi. Nie widząc bezpośredniego związku między pracą dorosłych a otrzymywaną za nią materialną nagrodą, a warunkami życia, w jakich w efekcie istnieje rodzina, sieroty nie rozumieją prawdziwej wartości pieniądza, nie mają możliwości podziału środków na różne potrzeby, a także mają słabe pojęcie o pracy. Zadaniem osób pracujących z nastoletnimi sierotami jest nie tylko zapoznanie swoich wychowanków ze sposobami zarabiania pieniędzy, ale także z zasadami ich racjonalnego podziału.
Krok 5
Adaptacja społeczna jest również ważna dla dalszego pomyślnego życia wychowanków domów dziecka. Dziecko wychowane w internacie różni się od dziecka żyjącego w rodzinie swoim rozwojem psychoemocjonalnym: nie widzi, jak starsi pełnią swoje role społeczne (małżonek, rodzic), słabo wykształcił umiejętność przywiązania emocjonalnego i odpowiednia reakcja emocjonalna na różne sytuacje życiowe. Dotyczy to szczególnie dzieci od niemowlęctwa w placówce. Kształtowanie i korygowanie sfery psycho-emocjonalnej u dorastających sierot wymaga szczególnej uwagi i szczególnej celowej pracy.
Krok 6
Ponadto absolwenci sierocińca mają bardzo mgliste wyobrażenie o tym, jak „układa się” życie społeczeństwa poza placówką dziecka. Trudno im nawigować, do których organizacji zwrócić się, aby rozwiązać podstawowe codzienne sprawy: otrzymać zasiłki i dotacje, znaleźć pracę, wysłać dziecko do przedszkola itp. Problem pogłębia fakt, że krąg kontaktów absolwentów szkół z internatem jest ograniczony: z reguły nadal komunikują się ze swoimi towarzyszami z sierocińca, którzy są w tych sprawach równie niedoświadczeni.
Krok 7
Zadaniem osób zajmujących się adaptacją społeczną dorastających sierot jest zapewnienie im niezbędnego wsparcia socjalnego i pedagogicznego przynajmniej za pierwszym razem po opuszczeniu domu dziecka. W społeczeństwie za normalne uważa się, gdy rodzice pomagają młodemu człowiekowi w zdobyciu pracy, wyposażaniu mieszkania, rozwiązywaniu innych problemów społecznych, po prostu udzielają wsparcia psychologicznego w trudnych sytuacjach życiowych. Sieroty są pozbawione tego wsparcia: nie mają bliskich, znaczących dorosłych, do których mogłyby się zwrócić o pomoc i radę.
Krok 8
Oznacza to, że taką funkcję powinni przejąć pracownicy służb społecznych. Potrzebne są ośrodki rehabilitacji dla absolwentów domów dziecka. Pracownicy takich ośrodków przynajmniej częściowo udzielą nastolatkowi wsparcia i pomocy w okresie jego adaptacji do życia w społeczeństwie po opuszczeniu domu dziecka.
