Wiek od pięciu do siedmiu lat to początek kształtowania się poczucia własnej wartości i świadomości skończoności życia. I wiele obaw tego okresu jest związanych z tymi dwoma punktami.
W wieku od pięciu do siedmiu lat dziecko uczy się myśleć abstrakcyjnymi pojęciami, uogólniać, klasyfikować i na tej podstawie wyciągać własne wnioski. Często zadawane pytania z kategorii przestrzeni i czasu: „skąd się to wszystko wzięło?”, „Co dalej?”, „Dlaczego ludzie żyją?” Już świadomie uczy się zasad komunikacji, gier, interakcji ludzi ze sobą. Bardzo ważna staje się tu przyjaźń z rówieśnikami, umiejętność współpracy i rozwijanie zdrowego poczucia rywalizacji. Dzieci w tym wieku zaczynają myśleć w kategoriach dobra-zła, dobra-zła, uczciwości-podstępu. I z biegiem czasu i pomyśl o swojej przyszłości.
Stąd bierze się główny lęk tego okresu - lęk przed śmiercią (własną lub bliską). A także pochodne od niego: lęk przed atakiem, chorobą, zwierzętami, wojną, żywiołami, wysokościami – wszystkim, co może doprowadzić do zagrożenia życia. Do tego dochodzi jeszcze kategoria lęków, jakie dziecko może mieć, czy będzie piękne, czy poradzi sobie z trudnościami, czy będzie w stanie wyjść za mąż.
PRAKTYCZNE WSKAZÓWKI:
1. Rodzice muszą pamiętać o dwóch bardzo ważnych rzeczach: nie można okłamywać dzieci, że śmierć nie istnieje lub że nie jest straszna (tzw. zaprzeczanie), ale też nie można samemu wywoływać dodatkowych doświadczeń wokół tego tematu. Jest to niewątpliwie coś, co jest trudne dla samych dorosłych – utrzymać równowagę, aby nie wpaść w żadną z tych stron. Powiedz prawdę, że śmierć jest zjawiskiem, którego nikt do końca nie rozumie, że sam niewiele o nim wiesz, ale nie okazuj przed nim swojego podniecenia i przerażenia. Nie okłamuj dzieci, że nigdy nie umrzesz, zawsze będziesz z nimi, ale podkreślaj, że nie nastąpi to szybko. Że najczęściej ludzie dożywają starości, a ty możesz nie stać, gdy sam jest już dorosły.
2. W przypadku strachu przed atakiem, chorobą i innymi rzeczami, każdy przypadek możesz przeanalizować osobno ze swoimi dziećmi. Że choroby można wyleczyć, nawet te niebezpieczne. Aby uniknąć ataku, musisz być ostrożny. Możesz powiedzieć, jaka jest kolejność działań w obliczu klęsk żywiołowych i innych nieprzewidzianych sytuacji. Najważniejsze to dać dziecku pewność, że z najstraszniejszych sytuacji zawsze jest wyjście, zawsze jest rozwiązanie problemu.
3. Kiedy strach dotyka wątpliwości dziecka co do jego mocnych stron, piękna, inteligencji, w żadnym wypadku nie należy go wyśmiewać i wyśmiewać. Szanuj rodzącą się samoocenę i poczucie własnej wartości dziecka.
4. Jeśli rodzina ma ciepłe i pełne zaufania relacje, nie należy skupiać się na takich doświadczeniach tego wieku - z reguły jest to etap przejściowy. Warto zwrócić szczególną uwagę tylko wtedy, gdy lęki stają się obsesyjne i wyraźne.
