Ambicja to chęć osiągnięcia sukcesu, sławy i zrobienia kariery. Na pierwszy rzut oka nie ma w tym nic złego. Przecież to właśnie ambitni, celowi ludzie są często „motorem napędowym” postępu społecznego i naukowo-technicznego. Ponadto osiągnięty sukces oznacza bogactwo materialne, dobre samopoczucie, co jest bardzo ważne. Jednak ambicja może mieć również negatywne cechy.
Co jest dobrego w ambicji
Osoba decydująca się na sukces musi wykazać się ciężką pracą, wytrwałością, wytrwałością. A do tego potrzebna jest umiejętność przezwyciężenia lenistwa, rezygnacji z wielu pokus, rozrywki, skupienia wszystkich wysiłków na głównym celu. To dyscyplinuje człowieka, rozwija w nim siłę woli i determinację.
Niezależnie od tego, czy sukces zostanie osiągnięty, czy nie, silna wola i wytrwałość zawsze przydadzą się człowiekowi w życiu.
W dobie ostrej konkurencji, aby dostać dobrą, dobrze płatną pracę, trzeba wykazać się wytrwałością, umiejętnością „przedstawienia się” z jak najlepszej strony, zainteresowania potencjalnego pracodawcy. To znaczy być karierowiczem w dobrym tego słowa znaczeniu. O wiele łatwiej jest to zrobić ambitnemu człowiekowi niż skromnemu, spokojnemu człowiekowi. Osoba ambitna osiąga w życiu więcej, jest pewna swoich możliwości.
Jakie są negatywne strony ambicji
Badania przeprowadzone w wielu krajach zachodnich przez socjologów i psychologów wykazały, że osoby ambitne mają większe szanse na osiągnięcie sukcesu, zarabiają więcej niż osoby, które nie stawiają sobie wysokich celów, ale też częściej czują się źle, doświadczają stresu psychicznego, wpaść w depresję. Chęć osiągnięcia sukcesu za wszelką cenę często przeradza się w problemy w komunikowaniu się z innymi ludźmi.
U osób ambitnych często rozwija się również „syndrom doskonałego ucznia”, który może prowadzić do ciągłego lęku przed niedościgłością, popełnienia błędu, a w rezultacie do zwiększonej drażliwości, nerwowości.
Ambitność czasami prowadzi do pozornie paradoksalnego zjawiska: osoba, która osiągnęła sławę, zrobiła karierę, jest obojętna na jego sukces, a czasem nawet zadaje pytanie: „Dlaczego było to konieczne? Po co był wysiłek?” Ale ten paradoks jest tylko pozorny. Faktem jest, że jeśli droga do sukcesu była zbyt długa i trudna, człowiek może się po prostu „wypalić”, poczuć się moralnie zdruzgotany, zmęczony. W rezultacie nie będzie zainteresowany prowadzeniem własnego biznesu.
Ponadto nadmierna koncentracja na osiągnięciu sukcesu może prowadzić do tego, że dana osoba nie ma życia rodzinnego, ani relacji z przyjaciółmi i współpracownikami. Dlatego musimy pamiętać, że wszystko jest dobre z umiarem. Ta uniwersalna zasada dotyczy również osób ambitnych.
